Groeiend verzet Israëlische politici tegen Palestijnse staat - Vrijheidsgroet

Civis Mundi Digitaal #4

Groeiend verzet Israëlische politici tegen Palestijnse staat - Vrijheidsgroet

Netanyahu in 2002: ’Een ja tegen een Palestijnse staat is een nee tegen een Joodse staat, en vice-versa’

Redactioneel:

Officieel wordt nog altijd gestreefd naar de realisering van een levensvatbare Palestijnse staat als onderdeel van een tweestatenoplossing ter beëindiging van het Israëlisch-Palestijnse conflict. In Civis Mundi 3, 2011 is betoogd dat dat geen realiseerbare oplossing meer is, als men dat langs vrijwillige weg wil effectueren. Dat betoog is hiervoor nog eens opgenomen. Ter onderbouwing volgt hier informatie over groeiend verzet tegen zo’n Palestijnse staat van Israëlische politici, zoals in Civis Mundi 3, 2011 al gesignaleerd. Het is ontleend aan een denktank die zich presenteert als "Vrijheidsgroet" en in dienst staat van het PVV-gedachtegoed.

De vlaggen van Israël en de Palestijnen gebroederlijk naast elkaar. Het lijkt er echter sterk op dat dit in werkelijkheid nooit (langdurig) het geval zal kunnen zijn, zelfs al zou Israël een groot deel van zijn grondgebied weggeven aan de Palestijnen.

Na jaren van traineren, blokkeren en gedane beloftes niet nakomen heeft de Palestijnse Autoriteit bijna zijn doel bereikt. Tijdens de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties in september zullen naar verwachting veel landen een onafhankelijke Palestijnse staat erkennen, zonder dat er een akkoord met Israël over gesloten is. De Israëlische minister van Defensie Ehud Barak verklaarde afgelopen week dan ook dat deze erkenning een ’politieke tsunami’ voor Israël zal betekenen, mede omdat het bestaansrecht van de Joodse staat er steeds verder door wordt ontkend. Daarom groeit onder steeds meer Israëlische politici het verzet tegen de stichting van een Palestijnse staat in Judea en Samaria.

In 1998 bood Ehud Barak als premier de toenmalige Palestijnse leider Yasser Arafat bijna 98% van Judea, Samaria en Gaza aan, maar deze weigerde. Barak is dan ook niet tegen een Palestijnse staat, maar wel tegen het unilateraal uitroepen ervan, dus zonder dat de Palestijnen overeenstemming met Israël hebben bereikt over de grenzen, de ’vluchtelingen’ en Jeruzalem. Hij beschuldigde premier Netanyahu er dan ook van dat hij de Palestijnen te weinig tegemoet is gekomen gedurende de vredesonderhandelingen, en stelde dat Israël onmiddellijk bereid moet zijn om te praten over alle belangrijke onderwerpen.

Verzet belangrijke politici

Veel andere Israëlische politici willen echter zelfs niet de mogelijkheid van een Palestijnse staat op Israëlische grondgebied overwegen - niet unilateraal en ook niet op een andere manier. Anastasia Michaeli, parlementslid van de partij Israël Ons Thuis, zei afgelopen week dat haar partij ’alles doet om te voorkomen dat er in Judea en Samaria een vijandige en agressieve staat zal worden gesticht.’ De voorzitter van coalitiepartij Likud, Zev Elkin, zei tijdens een bezoek aan Itamar, waar onlangs een gezin gruwelijk door Palestijnse terroristen werd vermoord, dat ’er geen plek is voor een Palestijnse staat, noch binnen tijdelijke grenzen, noch in iedere andere vorm.’

De ’Mattor Arim’ organisatie legde onlangs uit dat het Israëlische leger nu nog eenvoudig kan ingrijpen bij terreur op en van de Westelijke Jordaanoever, maar dat dit niet meer kan zodra het gebied een onafhankelijke Palestijnse staat is geworden. Dr. Mordechai Kedar van de Bar Ilan universiteit schreef deze week dat Israël daarom nog maar weinig tijd heeft om de Algemene Vergadering ervan te overtuigen hoe gevaarlijk een Palestijnse staat zal zijn, niet alleen voor Israël maar ook voor de buurlanden.

Kedar wees erop dat de Palestijnen nog steeds niet aan premier Netanyahu’s belangrijkste eisen tegemoet zijn gekomen, en dat is de erkenning dat Israël het thuisland van de Joden is en dat het toekomstige Palestina gedemilitariseerd moet zijn. ’Dag en nacht herhalen Palestijnse woordvoerders dat ze niet eens dromen van het erkennen van Israël als het Joodse nationale thuis,’ schreef Kedar. Tevens wijzen de regelmatige inbeslagnames van grote hoeveelheden wapens die naar Gaza worden gesmokkeld erop dat de Palestijnse Autoriteit zich juist tot de tanden toe aan het bewapenen is.

Ook vicepremier Moshe Yaalon ziet een Palestijnse staat niet zitten. Zo’n drie weken geleden zei hij tegen een verslaggever dat hij hoopte ’het mis te hebben dat Netanyahu de Palestijnse Autoriteit een staat met tijdelijke grenzen gaat aanbieden.’ De andere Israëlische vicepremier, Silvan Shalom, ging zelfs zover te suggereren dat hij de regering zou verlaten als deze in zou stemmen met een Palestijnse staat. ’In onze overheid worden zaken bepaald door regeringsbesluiten. Zo’n regeringsbesluit bestaat niet, want ik heb nog nooit gesproken over een Palestijnse staat.’

Netanyahu in 2002 fel tegenstander Palestijnse staat

Netanyahu was zelf in 2002 mogelijk de meest verklaarde tegenstander van een Palestijnse staat. ’Zo’n entiteit zou alle macht van een staat opeisen, zoals het controleren van de grenzen, het importeren van wapens, het controleren van het luchtruim en de mogelijkheid om ieder Israëlisch toestel dat daar binnen zou vliegen neer te halen. Ook zou zo’n staat vredesverdragen of militaire allianties met andere landen kunnen sluiten. Zodra je hen een staat geeft, geef je hen dat alles, en zelfs als er een overeenkomst over het tegendeel is gesloten, zullen ze binnen korte tijd al deze dingen opeisen en verkrijgen. Dan zal de wereld er slechts naar kijken en er niets tegen doen. Het zal ons echter stoppen te proberen om hen te stoppen.’

Arafat erkende dat vernietiging Israël uiteindelijk doel is

’Dan zullen wij met onze eigen handen een bedreiging voor ons voortbestaan hebben gecreëerd,’ aldus Netanyahu in een toespraak tegenover het centrale comité van de Likud partij. ’Wat zal er gebeuren als de Palestijnen net als de Duitsers na de Eerste Wereldoorlog de gedemilitariseerde zone opheffen? De wereld deed destijds niets, en dan zal de wereld eveneens niets doen. Nu al verwijderen de Palestijnen alle beperkingen waar ze in Oslo mee akkoord zijn gegaan - ze smokkelen wapens naar binnen, ze vervuilen de waterbronnen, ze bouwen aan een leger en maken militaire overeenkomsten met Iran en andere landen. Maar als wij hiertegen actie proberen te ondernemen is de wereld tegen óns, en niet tegen hen.’

Om zijn betoog te onderstrepen haalde Netanyahu de woorden van aartsterrorist Yasser Arafat aan. ’Arafat zei dit op zijn best toen hij op de dag dat hij de Oslo akkoorden tekende met verslaggevers praatte: ’Omdat wij Israël niet in een oorlog kunnen verslaan moeten we dit in etappes doen. We moeten elk stukje land van Palestina pakken wat we kunnen pakken, daar soevereiniteit over krijgen, en dan, als de tijd rijp is, de andere Arabische landen overtuigen om samen met ons Israël de laatste slag toe te brengen.’ Dus zelfbeschikking - ja, maar een staat die de staat van Israël wil vernietigen - nee.’

’Ja’ tegen Palestina is ’Nee’ tegen Israël

’Toen Arafat in 1999 dreigde een Palestijnse staat uit te roepen, kondigde ik bij de VN aan dat als hij dit zou doen, wij grote gebieden van Judea, Samaria en Gaza zouden annexeren,’ vervolgde Netanyahu. ’En Arafat capituleerde. Wij hebben altijd duidelijke actie ondernomen als het ging om zaken die vitaal zijn voor ons voortbestaan, zelfs als anderen het daar niet mee eens waren. Het komt namelijk hier op neer: een ’ja’ tegen een Palestijnse staat betekent een ’nee’ tegen een Joodse staat, en vice-versa.’

Zal Benyamin Netanyahu zijn eigen advies uit 2002 nu gaan opvolgen?