Politieke correctheid als seculiere opvolger van de traditioneel-christelijke fatsoensrakkerij van weleer
Civis Mundi Digitaal #32
Het seculiere anti-discriminatiegeloof raakt in zijn geloofsijver soms zo fanatiek, dat het een opvolger lijkt te worden van de traditioneel-christelijke fatsoensrakkerij van weleer. Dat geloof, in de VS wel het race-, class-, and gender-ism genoemd, herinnert in zijn ijver onwillekeurig aan de fanatieke traditioneel-christelijke ijver waarmee in mijn jeugd streng gewaakt werd tegen alles wat naar de preutse maatstaven van toen als onzedelijk en onkuis leek over te komen.
In lijn met die nieuwe fatsoensrakkerij werd bijvoorbeeld recent een onversneden Rotterdamse humorist en zanger als Gerard Cox van racisme beticht – de huidige politieke doodszonde, waardoor je bij geen berouw in de seculiere hel belandt – toen hij bij het in ontvangst nemen van de Radio Nostalgia Prijs voor zijn hele oeuvre een nostalgisch lied ten gehore bracht, eindigend met de bekende tekst “na na na”, daaraan toevoegend: “makkelijk voor allochtonen om ook mee te kunnen zingen” (voor autochtone Nederlanders trouwens ook). In zijn reactie op die beschuldiging van racisme verwees Cox naar de verstikkende jaren ’50, toen de traditioneel-christelijke moraal nog de toon van het gangbare fatsoen bepaalde, waarmee in de culturele revolte van de jaren ’60 werd afgerekend, onder meer door het in die jaren bekende cabaret Lurelei, waarvan Cox zelf ook lid was. Het lijkt erop dat we nu weer die kant opgaan, aldus Cox. Maar nu onder de wereldse vlag van politieke correctheid.
De Britse Nobelprijswinnaar Tim Hunt is van die correctheid ook het slachtoffer geworden, toen hij zich terloops ironisch uitliet over het probleem van werken met vrouwelijke laboratoriummedewerkers. Je wordt verliefd op ze; ze worden verliefd op jou; en als je ze kritiseert, barsten ze in tranen uit. Het schijnt een oud grapje te zijn, maar nu blijkbaar onverenigbaar met het nieuwe seculiere fatsoensgeloof. Dit had tot gevolg dat deze prominente biochemicus onmiddellijk ontslagen werd door zijn universiteit, het University College London, en door de Royal Society zonder wederhoor van zijn erefunctie ontheven. Heksenjacht, middeleeuwse inquisitie, doorgeslagen politieke correctheid, zo luidden daarop spoedig verontwaardigde reacties, ondersteund door de bekende neodarwinist en atheïst Richard Dawkins, die daarop onmiddellijk met afschuw reageerde. Dat deed ook de Londense burgemeeste Boris Johnson, die zich in forse bewoordingen distantieerde van wat hij hekelde als de grote onverbiddelijke Moloch der politieke correctheid, door Volkskrantcolumnist Max Pam op zijn beurt getypeerd als een dier met grote oren, lange tenen en een slurf als een megafoon. Het is een nieuwe ronde in de oude botsing tussen preciezen en rekkelijken van geest, die ook ons land van stonde af aan verdeeld houdt.
Ook in Frankrijk is er steeds meer verzet tegen die nieuwe seculiere ideologie van politieke correctheid, die een loodzware deken uitspreidt over het intellectuele debat, en tegen de intolerantie van de door die ideologie geïnspireerde gedachtepolitie. Tegen degene die zich van de toegestane opinies verwijdert, is alles toegestaan, stelt de bekende Franse filosoof Pascal Bruckner.[1]
SWC