Mainstream media verzwijgen falen rechtspraak en fraude met aandelen
Civis Mundi Digitaal #61
door Ir. A.P.H. Peters
Intro
In de code voor de journalistiek door het Nederlands Genootschap van Hoofdredacteuren is het zo fraai te lezen:
“ Een betrouwbare en pluriforme journalistiek is van het grootste belang voor de democratische samenleving, die niet goed kan functioneren zonder geïnformeerde burgers en een vrije uitwisseling van ideeën. In die open samenleving komt de journalist het recht op vrije nieuwsgaring toe, én de verantwoordelijkheid het nieuws waarheidsgetrouw, onafhankelijk, fair en met open vizier te brengen.”
Wanneer echter de integriteit binnen de rechterlijke macht of oplichterspraktijken binnen de financiële wereld aan de orde worden gesteld geven de mainstream-media meestal niet thuis. Het heeft er alle schijn van dat het juist de hoofdredacteuren zijn die de journalist terug fluit als die het wel aandurft daar aandacht aan te besteden.
Het is dan ook de vraag of we in Nederland in een echte democratie leven zolang de mainstream – media wegkijkt als het over niet welgevallig nieuws gaat over de rechtspraak of financiële wereld.
Eind maart 2018 werd emeritus hoogleraar prof. dr. Cees Hamelink (internationale communicatiewetenschappen) geïnterviewd door Nico van den Ham.
Het thema van dit interview was met name het negeren van niet welgevallig nieuws over de rechtspraak in Nederland door de Mainstream Media (MSM).
Dat de politiek zich niet met de rechterlijke macht wil bemoeien heeft te maken met de scheiding der machten (Trias Politica) in Nederland.
In ons politiek systeem is er een wetgevende, uitvoerende en rechtsprekende macht, waarin de rechterlijke macht onafhankelijk is, d.w.z. de beslissingen van rechters komen formeel tot stand zonder overleg of afstemming met anderen w.o. politici.
In ons staatsbestel zijn verder “checks and balances” ingebouwd, maar binnen de rechterlijke macht functioneren die niet, omdat men elkaar zelf mag controleren.
Rechters mogen van minister Dekker (rechtsbescherming) zelfs hun financiële belangen geheim houden.
En dan is er nog een "vierde" macht, de pers (MSM en Social Media) die wel kritiek mag hebben op het functioneren van o.a. de rechterlijke macht. Dit zou dan ook een voorname taak moeten zijn van de MSM om de rechtspraak steeds kritisch te volgen omdat binnen de rechtspraak zelf reflecterend vermogen ontbreekt en macht nu eenmaal corrumpeert.
Net als iedereen hebben rechters ook vooroordelen die kritisch gevolgd moeten worden, opdat rechters niet in de valkuil van hun eigen vooroordelen stappen omdat ze leven in de waan van hun eigen gelijk. Hier laat de MSM in Nederland het helaas afweten. De rol van de media in de samenleving zou moeten zijn om een dialoog te voeren met de machthebbers en continu te vragen wat de vooronderstellingen zijn van bepaalde gedachten van rechters. M.a.w. waarom denkt u dit?
Op 11 maart 2018 werd er bij Café Weltschmerz een interview met prof. Ton Derksen uitgezonden waarin hij vaststelt dat in circa 10% van de rechtszaken een onjuist vonnis wordt gewezen en dit is dan alleen nog het strafrecht.
Gezien het feit dat een rechter in een civielrechtelijke procedure een lijdelijke positie inneemt (anders dan de strafrechter) en de rechterlijke waarheidsvinding in een civiele procedure al helemaal een wassen neus is (artikel 21 Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering), zorgen dat een civielrechtelijke procedure al helemaal een mijnenveld is.
In het boek “Zeker Weten”1 geeft emeritus hoogleraar Herman van Gunsteren (politieke theorieën en rechtsfilosofie, Universiteit Leiden) een aantal tips hoe fouten kunnen worden voorkomen in de rechtspraak. Als er al kritiek is op de rechterlijke macht betreft dit vrijwel altijd betreurde fouten de strafrechtspleging. De hele rest van de rechterlijke activiteit op terreinen van bestuursrecht en burgerlijkrecht, van mensenrechten en ondernemingsrecht blijven buiten zicht en hebben nauwelijks aandacht van de mainstream media.
Bovendien heeft de Hoge Raad enkele jaren geleden toegestaan dat de civiele rechter slechts een beknopte argumentatie in het vonnis hoeft op te nemen over de over- en weer tussen partijen gewisselde argumenten. Dit zet de deur open voor rechters om argumenten van één partij in het vonnis weg te moffelen.
Een outsider die een vonnis leest, kan dan tot de (foute) conclusie komen dat en vonnis er redelijke uit ziet, niet wetende dat er steekhoudende argumenten van één partij zijn weggemoffeld.
En dat als gevolg van e.e.a. –anders dan de media suggereert- rechterlijke ‘’dwalingen’’ (en bij een bewuste rechterlijke ‘’dwaling’’ is dit natuurlijk feitelijk bedrog van rechtzoekenden !) waarschijnlijk veel vaker voorkomt in het civiele recht dan in het strafrecht.
De minister wil de Sociale Media tot de orde roepen omdat die gecensureerd moeten worden omdat gewone mensen op Internet een vrijplaats gecreëerd hebben om op grote schaal bv. over de rechtspraak of politiek van gedachten te kunnen wisselen. Dit is niet gewenst door de overheid. In een sterke democratie zou dit geen probleem moeten zijn.
De blog http://watunietindekrantenleest.com is mede ontstaan omdat de MSM nauwelijks aandacht willen geven aan rechterlijke dwalingen als het er de schijn van heeft dat die dwalingen bewust waren.
Ook bij het onafhankelijke journalistiek platform Café Weltschmerz wordt er sinds een jaar steeds meer aandacht besteed aan het (dis)functioneren van de rechterlijke macht omdat de MSM het op dit gebied laat afweten.
De Belgische journalist en schrijver Willy van Damme heeft dan ook een uitgesproken mening over de MSM.
Manuela Cadelli, voorzitter van de Association Syndicale des Magistrats, de Waalse deken der advocaten, noemt het overheidsoptreden door middel van beïnvloeding van de MSM neoliberalisme en stelt expliciet: Neoliberalisme is fascisme. Deze ideologie staat uitsluitend ten dienste van een kaste die aan iedereen zijn regels oplegt behalve aan zichzelf.
De in 2017 overleden Duitse journalist Udo Ulfkotte beschrijft in zijn boek “Gekaufte Journalisten”2 (2014) de invloed van geheime diensten op de grote media in Duitsland.
Media staan onder censuur zoals ook Arnold Karskens in zijn boek ‘Journalist te koop’ 3(2016) heeft beschreven.
Janneke Monshouwe een oud medewerker van de NOS doet in “ Ander Nieuws; Wat het journaal niet uitzond”4 (2016) een boekje open over hoe het nieuws gemanipuleerd wordt.
Op 24 april 2018 verscheen op de blog van Stan van Houcke, lang werkzaam bij de VPRO, een bericht met als titel: “De Journalistiek Corrupte NRC”. Van Houcke beschuldigt de NRC ervan bepaalde informatie over Rusland bewust te verzwijgen. De NRC was niet gecharmeerd van de aantijgingen van van Houcke, maar gaf geen reactie op bovenstaand bericht.
Op 1 april 2018 verscheen bij Café Weltschmerz het eerste gedeelte van een interview met emeritus hoogleraar Karel van Wolferen (vergelijking van politieke en economische instituties) over de politieke geloofwaardigheid en het verval van de journalistiek. De titel van het interview is “Onbeteugelde macht vermorzelt kritisch vermogen”.
Op 2 april 2018 verscheen het tweede gedeelte van dit interview.
Als je machthebbers wilt intomen of bij les wilt houden heb je journalistiek en het publieke debat als tegenkracht nodig.
Hoe moeilijk dat het is om de journalistiek daartoe te bewegen blijkt wel uit onderstaande ervaringen.
Mijn eigen ervaring met de MSM is dat in de meeste gevallen je niet eens antwoord krijgt als je ze benadert met nieuws over rechters en officieren van justitie die het niet zo nauw nemen met hun integriteit.
In het uitzonderlijke geval dat er wel gereageerd wordt en als je bewijsmateriaal mag overleggen van je beweringen dan is er een heel arsenaal aan smoezen om er niets mee te willen doen:
- “Geen tijd” (Marcel Haenen/NRC);
- “Nee, dit is voor ons een te particulier kwestie” (Monic Slingerland/Trouw);
- “ De NOS is een nieuwsorganisatie en met uw gedachte journalistiek aan de gang gaan, vraagt
echt langdurige en brede research. Dat past ons minder”. (Marcel Gellauf/NOS).
- “We moeten in deze tijden van bezuinigingen scherpe keuzes maken, we hebben niet veel
ruimte meer om buiten onze reguliere programma’s om nog extra programma’s aan te
bieden bij de NPO ” (VPRO);
- “Verliezers geven vaak aan dat rechters geblunderd hebben.” (Peter Louwerse/Mr-Online);
- “Het journalistiek onderbouwen van uw stellingen zal vermoedelijk uiterst moeizaam zo niet
onmogelijk zijn”. (Jan Bonjer/FD).
- “Je hoort zeker van me. Ga je binnenkort bellen”. (Mary de Keijzer/VARA).
Nooit meer iets van haar vernomen!
- “ Vaak melden zich particulieren met onregelmatig- of onrechtvaardigheden in hun zaak, en
besloten is om particuliere zaken niet meer te onderzoeken, juist omdat ze zo particulier
zijn”. (Wil Thijssen/De Volkskrant).
Onlangs heb ik ruim 40 nieuwsmedia op de hoogte gesteld dat er heel veel valt aan te merken op het World Justice Project – Rule of Law Index.
In een vervolgartikel zal op dit “onderzoek” nader worden ingegaan, omdat de MSM dit niet willen oppikken.
In zowel 2016 als 2018 stond Nederland wereldwijd overall op de 5e plaats en met de civiele rechtspraak zelfs op de eerste plaats. Op het onderzoek van 2016 viel al heel veel aan te merken omdat er in Nederland ongeveer 1000 mensen bevraagd zouden zijn waarvan de meesten nog nooit met justitie te maken hebben gehad. In de ranglijst van 2018 zijn gewoon weer de resultaten gebruikt van het 2016 onderzoek!
Rechters slaan zich echter met de resultaten van dit onderzoek op de borst en krijgen al heel snel een podium bij de MSM om dit nieuws wereldkundig te maken.
Op 26 mei 2018 laat Fits Bakker, voorzitter Raad voor de rechtspraak in een ingezonden stuk in de Volkskrant weten dat “de Nederlandse civiele rechtspraak al jarenlang als beste ter wereld wordt gerangschikt”. Hij verwijst daarvoor naar bewijzen die te vinden zouden zijn in de jaarlijkse rapporten van The World Justice Project Rule of Law Index.
Uit eigen onderzoek is echter gebleken dat dit onderzoek aan alle kanten rammelt, maar alleen de Volkskrant en KRO-NCRV vonden mijn bevindingen opmerkelijk, maar besloten het toch niet op te pakken.
Politie-en justitieverslaggeefster Wil Thijssen van de VK was te “chicken” om er iets mee te doen en gaf de tip snel door aan collega Tonie Mudde van de afdeling wetenschap die mij liet laten weten er niets mee te gaan doen omdat de VK andere prioriteiten heeft. Van Jos Slats van de KRO-NCRV kreeg ik een soortgelijk antwoord.
Een journaliste van de Groene Amsterdammer en een journalist van Een Vandaag zouden er nog op terug komen.
Van de andere media taal nog teken!
Op mijn blog heb ik het o.a. gehad over de interviews met mr. Paul Ruijs bij Café Weltschmerz, de arbitragezaak van dr. J. Eustatia, het beroepsverbod van mr. Meindert Stelling, het boek “De liegende rechter” van mr. Hugo Smit, de rechterlijke afdoening van de aandelen lease affaire beschreven door mr. Anton Weenink, de handel in aandelen door criminele brokers onderzocht door Claudia Zimmermann en de zaak van ir. Alfred Mol bij Café Weltschmerz.
Als je machthebbers wilt intomen of bij les wilt houden heb je journalistiek en het publieke debat als tegenkracht nodig.
Alle hierboven genoemde personen hebben soortgelijke ervaringen met de media.
Aan de carrière van de Nederlands-Duitse journaliste Claudia Zimmerman kwam bij de Duitse WDR een einde, wegens een opmerking die ze in januari 2016 maakte in een radio-uitzending van het Limburgse L1. Ze zei daar dat de omroepen in Duitsland vooral een ‘regeringsstem’ verkondigen en niet een ‘oppositiestem’.
Na ruim 30 jaar trouwe klandizie zegde de Commerzbank in Duitsland op 3 mei 2018 zonder opgaaf van reden de bankrekening van Zimmermann op. Bij navraag van Zimmermann bleek dit van hogerhand te zijn opgelegd. Op haar vraag of dit te maken had met haar onderzoek naar frauduleuze handelingen met aandelen door brokers werd bevestigend geantwoord.
Het schijnt dus dat evenals de WDR doet de Commerzbank mee aan de voortschrijdende vernietiging van de vrijheid van meningsuiting.
Als insider geeft ze hier haar ervaringen met de MSM weer.
Een aantal uitgevers durfden het boek van mr. Hugo Smit “De liegende rechter”5 (m.b.t. de Chipshol-affaire) niet uit te geven, bang te worden aangepakt door de rechterlijke macht. Toen het boek uiteindelijk werd uitgebracht door de uitgever Prometheus bleef het opmerkelijk stil bij de MSM.
Mr. Anton Weenink van de Vereniging Consument & Geldzaken probeert ook al jarenlang de MSM te bewegen voor aandacht voor de opmerkelijk zwakke rechterlijke afdoening van de aandelenleasezwendel, echter zonder resultaat.
De Vereniging Consument & Geldzaken was er vanaf 2014 door diepgravend onderzoek met een externe advocaat achter gekomen dat er honderdduizenden burgers in dit land voor miljarden bedonderd zijn, omdat de banken veelal helemaal geen aandelen hadden gekocht zoals werd gesuggereerd aan de klanten en er dus ook geen sprake kon zijn van een geïncasseerde restschuld.
Weliswaar zijn voor de gemiddelde journalist van de Telegraaf, Algemeen Dagblad, NRC en Volkskrant de derivatenconstructies wellicht te complex, maar ook het Financieel Dagblad (FD) en Follow The Money (FTM) waren tot nu toe niet te porren om aan deze miljardenfraude aandacht te geven.
Tros Radar besteedde in de periode 2003 - 2010 veel aandacht aan de aandelen lease-affaire, maar had het werkelijke bedrog niet door, dat ook nog eens uit het zicht werd weggemoffeld door een onzalige alliantie van staatsonderdelen uit het bankentoezicht en de rechtspraak.
Dat Tros Radar er nu geen aandacht meer aan wil schenken is waarschijnlijk vanwege gezichtsverlies. Hoe het bedrog echt in elkaar stak bij aandelen lease-affaire had Radar destijds niet door.
In 1996 deed mr. Paul Ruijs samen met enkele andere burgers een onderzoek naar belangenverstrengeling binnen de rechterlijke macht. Dat onderzoeksverslag – het IRM rapport (Integriteit Rechterlijke macht) werd destijds aangeboden aan Tweede Kamerleden, de minister en de Hoge Raad en leidde op veel plaatsen tot discussies over verborgen/verboden nevenfuncties van rechters en de inzet van advocaten als rechter, vooral in ‘eigen’ rechtbank.
Daar maakte Ruijs geen vrienden en werd sindsdien dan ook door de rechterlijke macht beschouwd als een luis in de pels.
In zijn in 2001 verschenen boek “We zien u wel in de rechtzaal”6 stelt Ruijs dat topadvocaten de winst in juridische geschillen al op zak hebben, voordat de “onafhankelijke rechter” vonnis heeft gewezen. In zijn later boek “Medische Missers Juridisch Gesjoemel”7 met als ondertitel “De zaak Brongers” werd dat andermaal duidelijk, met de zeer kwalijke rol van rechters daarin.
Ook Ruijs heeft de nodige ervaring met de MSM als het gaat om wegkijkgedrag en geeft hier enkele ervaringen met de Volkskrant weer.
Reeds vanaf 1980 heeft mr. Meindert Stelling zich op juridische gronden verzet tegen kernwapens. Dat verzet ging van meet af aan gepaard met kritiek op de rechterlijke macht. Toen Stelling in 1981 als luchtmachtofficier kritiek uitte op een uitspraak van de Hoge Raad betreffende de weigering van een soldaat om kernwapens te bewaken, leidde dit echter tot een afkeurend ambtsbericht van de secretaris-generaal van het ministerie van Defensie. De media berichtten over deze ingreep in Stellings uitingsvrijheid, maar niet over het vervolg daarvan, het onrechtmatige rechterlijke oordeel over die ingreep. Ruim drie decennia later en diverse rechtszaken verder geldt dit laatste nog steeds.
Als advocaat werd Stelling een aantal keren geconfronteerd met rechters die hem beletten zijn kritiek op de handelwijze van leden van de rechterlijke macht wat betreft de kernwapenkwestie te uiten bij de verdediging van anti-kernwapenactivisten. Rechters ontnamen hem het woord en hij werd zelfs een keer de zittingszaal uitgestuurd, zodat zijn cliënten opeens zonder raadsman kwamen te zitten.
Deze grove rechtsschendingen werden evenwel niet veroordeeld door de Hoge Raad en niet bekritiseerd door de media. Stelling publiceerde in 2010 over één van die zaken zelf de brochure “Rechterlijke aanval op de rechtstaat”.
Zelfs toen Stelling als advocaat in 2017 werd geconfronteerd met een beroepsverbod naar aanleiding van zijn meningsuitingen (zie www.eerherstelmeindertstelling.nl ), leidde dit niet tot enige kritiek van de MSM (zie echter www.ravage-webzine.nl/2017/10/12/hof-beeindigt-advocatenloopbaan-meindert-stelling/ ). Zonder enige kritische beschouwing hebben de MSM melding gemaakt van het beroepsverbod, hoewel Stelling diverse malen journalisten en redacties heeft benaderd om aandacht te vragen voor de onregelmatigheden in de procedurele gang van zaken en op de ongrondwettigheid van de beperking van de uitingsvrijheid. Een aantal keren was de reactie dat de zaak te ingewikkeld was voor een krantenartikel of dat de tijd ontbrak om zich in de zaak te verdiepen.
Maar wat blijft er over van het fundamentele belang van de uitingsvrijheid, indien bestraffing van kritiek op rechterlijke en tuchtrechtelijke uitspraken klakkeloos wordt aanvaard door de media?
Ir. Alfred Mol werd door zijn ex-werkgever KTI BV (nu Technip Benelux BV) vanaf 1980 tot heden met procedures in NL en USA lastig gevallen, omdat hij met zelf ontwikkelde software voor zich zelf was begonnen. KTI verweet hem dat hij geheime know how had gestolen maar Mol kon aantonen dat hij gebruik had gemaakt van een open Italiaanse bron. De kort geding rechter deed ten onrechte voorkomen alsof Mol wel geheime know-how had misbruikt.
Van 1980 - 1990 had Mol weinig aan te merken op de gang van zaken. Vanaf 1993 blijkt er een partijdige, vijandige houding van de rechters van Arrondissementsrechtbank , Hof en Hoge Raad te zijn. Bijgevolg een bewijsopdracht voor Mol en grove vertraging door het Hof – resulterend in veroordeling door het Europees Hof voor Rechten van de Mens van de Staat der Nederlanden. Volgens prof. mr. A.A. Quaedvlieg, kenner van het recht van de intellectuele eigendom en de ongeoorloofde mededinging, worden ex-werknemers die oud-werkgever beconcurreren gediscrimineerd door NL rechters. De ervaring van Mol met de MSM kunt u hier lezen.
En last but not least de ervaringen van dr. Joe Eustatia met de rechtspraak en wegkijkende media.
Op 14 oktober 2017 verscheen er op de blog watunietindekrantenleest.com
een artikel over de rol van toenmalig rechter-commissaris mr. V. in het corruptieonderzoek, de zogenaamde Zambezi-zaak, tegen twee belangrijke politici op Bonaire. Het corruptie onderzoek door het OM moest van mr. V. binnen vijf maanden zijn afgerond. Een schier onmogelijke opgave. Het mag dan ook niet vreemd gevonden worden dat de twee politici voor fraude en witwassen zijn vrijgesproken en het ook nooit tot een rechtszaak is gekomen voor de vermeende corruptie. Een aantal oud-collega’s vonden dan ook dat mr. V. in deze strafrechtelijke procedure de plank helemaal had misgeslagen. Joep Dohmen van NRC heeft ook in diverse artikelen zijn vraagtekens gezet bij de integriteit van mr. V.
Consequenties had dit echter niet voor mr. V. omdat hij later in Nederland werd benoemd tot vicepresident van de rechtbank in Haarlem.
Het optreden van mr. V. als voorzitter van een arbitragecommissie in een door Eustatiaaangevraagde arbitrageprocedure op Curaçao is ook zeer opmerkelijk te noemen.
In deze zaak heeft het er alle schijn van dat mr. V. zijn onpartijdigheid al snel uit het oog verloren heeft.
Op dit moment loopt er op Curaçao naar aanleiding van die arbitragezaak een Hoger Beroep zaak waar onder meer mr. V. als arbiter ter verantwoording wordt geroepen voor vermeende corruptie.
Eustatia heeft ook stad en land bewogen om de MSM te bewegen om over zijn ervaringen met een rechter, waarmee je maar beter bevriend kunt zijn als die je zaak voorzit, te publiceren.
Nadat op Curaçao de kranten een zwijgverbod kregen opgelegd om over de zaak van Eustatia te schrijven, probeerde hij de media in Nederland wakker te schudden. Van zijn zaak is een verslag van over de 100 bladzijden naar meer dan tien toonaangevende media verstuurd, maar geen ervan durfde het op te pakken. Eustatia heeft een bijdrage geleverd aan dit essay met als titel “Censuur of zelfcensuur, dat is de vraag”. Het betreft hier een hoofdstuk uit een boek dat Eustatia aan het schrijven is met als titel “Foute rechters” dat in 2019 zal verschijnen.
Nawoord
Iemand die na het lezen van het bovenstaande nog durft te beweren dat de journalistiek in Nederland onafhankelijk is moet toch wel erg naïef zijn.
Er is bijna geen enkele journalist bereid om zijn nek uit te steken om het beleid van de hoofdredactie te omzeilen. Wie dat desondanks toch doet komt meestal aan het eind van zijn carrière.
De selectie van het nieuws wordt gestuurd door lafheid of door “afspraken”.
Als er al afspraken zijn gemaakt dan zijn die niet in het openbaar bekend.
Daardoor is geen sprake meer van een onafhankelijke redactie die optimaal gebruik kan maken van de persvrijheid.
Integriteitskwesties binnen de rechterlijke macht en oplichterijen door banken en verzekeringsmaatschappijen vallen blijkbaar niet onder de persvrijheid.
De opstelling van de mainstream-media (in dezen) bewijst de democratie geen dienst.
Bibliografie
- Herman van Gunsteren, Zeker Weten (Uitgeverij Van Gennep, 2011).
- Udo Ulfkotte, Gekaufte Journalisten (Kopp Verlag, 2014).
- Arnold Karskens, Journalist te koop (Uitgever Querido, 2016).
- Janneke Monsouwer, Ander Nieuws – Wat het journaal niet uitzond (Uitgever Viva Pachamama, 2014).
- Hugo Smit, De liegende rechter (Uitgever Prometheus, 2016).
- Paul Ruijs, We zien u wel in de rechtszaal (Uitgeverij Aspekt B.V., 2001).
- Paul Ruijs, Medische Missers Juridisch Gesjoemel (Uitgeverij Aspekt B.V., 2007).