Voetbal is oorlog

Civis Mundi Digitaal #61

door Jan de Boer

Nog even en dan zitten miljoenen weer met het wereldkampioenschap voetbal aan de buis gekluisterd. Nu alweer twintig jaar in Zuid-Frankrijk wonend heb ik mij bekeerd tot de sport rugby met 15 spelers, met 13 spelers en met 7 spelers. Een wat je noemt " mannelijke" sport, alhoewel er hier ook steeds meer fantastische vrouwenteams zijn, waarbij je letterlijk en figuurlijk goed tegen een stootje opgewassen moet zijn. Het mag dan een harde sport zijn, maar het is een sportieve sport zonder de gemene trucjes van met name in het betaald voetbal met spelers als Ramos van Real Madrid. Het publiek gedraagt zich ook heel anders dan bij het voetbal, veel sportiever en fluitconcerten als de tegenpartij aan de bal is, zijn er niet bij.

Ons aller vroegere Ajax-speler en later trainer Michels zei eens: voetbal is oorlog. Dat geldt ook in ieder geval op Corsica: de meest criminele regio in Europa met duidelijke banden tussen de nationalisten en de maffia en wekelijkse criminele afrekeningen. Al heel lang onderscheiden de Corsicaanse voetbalclubs met hun supportersverenigingen zich van die van de rest van Frankrijk. Kortgeleden gaf AC Ajaccio daarvan nog een sprekend voorbeeld tijdens een beslissingswedstrijd voor een promotie naar de hoofdklasse tegen de voetbalclub van Le Havre. De wedstrijd werd ontsierd door ernstige incidenten en eindigde met een politieke draai. De nationalistische leiders gaven zich over aan een zowel opportunistisch alsook totaal misplaatst verbaal geweld en dat onder het oog van de meer dan afwachtende en verdraagzame " ligue de football professionnel" (LFP). Het op zaterdag18 mei jl. blokkeren van en het met stenen gooien naar de bus van de spelers van Le Havre net buiten het stadion van Ajaccio gaf al aan wat er die zondag ging gebeuren. De prefect van Corsica had heel voorzichtig gesuggereerd de wedstrijd te annuleren tot grote woede van een aantal supporters van Ajaccio die de spelers van Le Havre begonnen uit de schelden:

 " Français de merde ", " sales negros", " ramasseurs de coton ", etc. Ondanks herhaalde verzoeken van Le Havre AC om de match zonder publiek te laten spelen of deze uit te stellen totdat de supporters van Ajaccio gekalmeerd zouden zijn, besloot de LPF de wedstrijd op die zondag te handhaven en dat in een figuurlijk kokend stadion. Het was me de wedstrijd wel en zoals te voorzien was had het meer weg van een bokswedstrijd met racistische scheldpartijen want daarin zijn veel nationalistische Corsicanen ware meesters, en pogingen de voorzitter van Le Havre AC te molesteren. Deze wedstrijd werd net een jaar later gespeeld dan die tussen Bastia - een bolwerk van de Corsicaanse nationalisten waar jonge aanslagplegers getraind worden - en Lyon met een nog gewelddadiger optreden van de beruchte Bastia-supporters, die de spelers van Lyon aftuigden.

Iedere keer doen de leiders van het Corsicaanse voetbal of niet de tegenpartij maar zij het slachtoffer zijn, daarbij aangemoedigd door de leiders van de Corsicaanse nationalisten. Schoon schip maken in eigen gelederen is er niet bij. De voorzitter van het Corsicaanse parlement, de nationalist Jean-Guy Talamoni, aarzelde niet om te spreken van " een binnenvallende storm van anti-Corsica haat " en beloofde op dreigende toon " de morele belangen van ons volk bij justitie te verdedigen ". Gilles Simeoni, voorzitter van het dagelijks bestuur van Corsica, protesteerde tegen

 " politieke druk uit de hoogste Franse regeringskringen ". Deze gebruikelijke complottheorieën werden " gevoed" door een eenvoudige oproep van de Franse minister van Sportzaken om orde op zaken te stellen en een verklaring van de Franse premier en ex-burgemeester van Le Havre, dat dit zo toch echt niet kon.

Natuurlijk had de LPF hier moeten optreden, maar de LPF heeft zeker hier op Corsica een voortdurend gebrek aan moed om te verhinderen dat ook deze beslissingswedstrijd onder condities gespeeld werd die van het voetbal een jammerlijke parodie maakten. De LPF toont te vaak een zekere zachtmoedigheid voor een zogenaamde Corsicaanse folklore, die niets anders is dan racisme en geweld. Voetbal is oorlog, zei Michels indertijd en de Corsicaanse nationalisten hebben kennelijk goed naar hem geluisterd. Maar voor echte voetbalsupporters is er geen plaats voor geweld en racisme niet stadions en niet op voetbalvelden.