Waanzin

Civis Mundi Digitaal #82

door Gerrit Teule

Een enkele keer heb ik last van grootheidswaanzin. Niet vaak, maar de waanzin is er niet minder om. Opeens blijk ik dan in staat om via het wereldwijde web, genaamd internet, als een intelligent elektron naar binnen te kruipen en via talloze sluipweggetjes door kabels, computers en straalverbindingen te kruipen, uiteraard met bijna de lichtsnelheid. Overal kom ik dingen tegen, waar ik wel eens even iets aan zou willen doen. Wat zeg ik? Ik moet er iets aan doen! Vorige week kroop in ik het systeem van een hacker, ergens in Wit Rusland en moeiteloos schopte ik zijn bestanden in de war. Ik toverde op zijn scherm een mededeling in het Russisch met de strekking: “Nou ben jij zelf de lul, you bastard!” Je moet deze mensen aanspreken in hun eigen taal en denkniveau, vind ik altijd. Daarna kwam er alleen maar zwart op zijn scherm. Alles uitgepoetst, gecleand en niet meer opstartbaar, maar niet nadat ik via zijn eigen camera nog even zijn beteuterde gezicht heb vastgelegd in mijn succeslogboek. Zo vlieg ik van de ene ongerechtigheid naar de andere.

Een maand geleden was ik nog bij een bedrijf op bezoek, dat via internet allerlei gehandicapten aan zich bindt met allerlei fake berichtjes van niet bestaande liefdesrelaties. Uiteraard betalen die arme mensen daarvoor flink en het bedrijf houdt deze illusie in stand en vaart daar wel bij. Voer, moet ik zeggen, verleden tijd, want dat ging door tot het moment dat ik binnenkwam. Al hun bestanden heb ik op nullen gezet. Al hun programma’s en backups vernield, al hun computers en servers onklaar gemaakt. Een week later las ik in de krant dat het bedrijf getroffen was door een onbekend virus en dat helaas faillissement moest worden aangevraagd. Deze basale aanval op hun abjecte core business was te duur om te repareren. Bovendien hadden de gewetenloze eigenaren van het bedrijf hun schaapjes al op het droge. Zo’n bericht knip ik uit en bevestig het op mijn elektronische prikbord. Want ook de bankrekeningen van deze internet misdadigers zijn voor mij niet veilig, ook al moet ik daarvoor het darknet op of moet ik inbreken bij gerespecteerde banken.

Moeiteloos passeer ik de meest ingenieuze beveiligingssoftware. Wachtwoorden zeggen mij niets, ik passeer ze met een kwantumsprong. Het banksaldo van die directeuren, waar ik het zonet over had, heb ik laten overboeken naar het Rode Kruis. En uiteraard ook een beetje naar mijn eigen account, maar dat terzijde. Voor geld doe ik dit niet, alhoewel het voor mij een peulenschil zou zijn om mijn bankrekening elke dag met miljoenen te laten vollopen.  Ook die banken zijn namelijk voor mij zo lek als een vergiet. Als je bij die banken in de software rondkijkt, zoals ik dat moeiteloos kan doen, dan kom je nog programma’s tegen uit het jaar nul, geschreven in een programmeertaal die niemand in het bedrijf nog kent. Toch draaien die programma’s steeds maar door en de enkelingen die dat beseffen, niet de directie dus, doen de hele dag niets anders dan hopen en bidden dat het goed blijkt gaan. Of ze gaan met een zucht van verlichting met pensioen. Ik heb er lol in om juist die archaïsche programma’s eens wat op te schudden, zodat er onbegrijpelijke foutmeldingen uit naar voren komen, waar geen mens iets van begrijpt. Gevolg: zenuwinstortingen in de directiekamers.

Maar mijn mooiste kraak heb ik nog niet verteld. Dat was niet het afschieten van een atoomraket uit een bunker ergens in de USA of Rusland, voor mij kinderspel, maar dat was een kraak bij het wereldbedrijf Google. Heel subtiel deed ik het, want ik wil niet dat iemand achter mijn ongelooflijke macht komt. Zo’n bedrijf moet je als het ware uithollen, uitzuigen, tot er niet anders overblijft dan een lege huls. Je laat gewoon alle data stukje bij beetje weglopen in de  Grote Bittenbak, waarin niemand ooit iets terug kan vinden. Het laatste wat dan nog voor het publiek zichtbaar is, zijn de jaarverslagen die nog steeds uitkomen, maar die niets anders zijn dan een copie van de voorlaatste, met een paar wijzigingen die ik er zelf in aanbreng. Dat gaat goed totdat iemand merkt dat de keizer piemeltjebloot loopt. Uiteraard zijn dat niet de accountants, want die staren zich suf op de door mij gemodificeerde cijfers. Opeens blijkt dan alles fake te zijn, net zoals bij goudhaartje Trump. Daarna zal het wel viraal gaan via de social media, maar dat moment schuif ik nog even voor mij uit, genietend van wat ik tot nu toe heb veroorzaakt. En veel voorpret over de enorme boem die komen gaat.

Overigens, dat hele gedoe met social media, Facebook, Twitter, Instagram, etc.  is ook niet veilig voor mij. Ik weet precies waar ik moet zijn om bitjes verkeerd om te zetten. Adresbestanden, compleet met wachtwoorden zet ik met gemak online, voor iedereen leesbaar. En al die mensen maar jeremiëren, dat internet zo onbetrouwbaar is. Nou mensen, vertel mij wat. Ik doe dat allemaal, flitsend snel bewegend van de ene computer of server naar de andere. Overal laat ik mijn destructieve sporen na en dat is voor mij als intelligent elektron geen enkel probleem, want ik ben toch niet strafbaar. Ooit een elektron voor de rechter gezien? Er is zelfs geen enkele deskundige, die ook maar een vermoeden heeft dat al deze ellende veroorzaakt zou kunnen worden door een intelligente elektron, een simpel elementair deeltje dat bewust overal doorheen crost en alle computergeheugens aanpast of radicaal schoonveegt. Hoe klein ik ook ben, af en toe verander ik mij, samen met talloze andere meedenkende elektronen, in een wilde beek die door de stallen van Augias spoelt.

Over mijn activiteit in die zielige Brexit affaire zal ik niet veel zeggen. Wat een gênante klucht was dat met al die Facebook gegevens van Cambrigde Analytica. De mensen wisten niet wat ze overkwam nadat ik even alle remmen losgooide en iedereen overspoelde met gerichte indoctrinatie. Ze slikten het allemaal voor zoete koek, de sukkels. Idem bij de Trump verkiezing. Hele goedgelovige volken op het verkeerde been zetten, dat is mijn vorm van populisme. Lachen, man!

Waarom doe ik dit, zult u vragen? Domme vraag, maar okay. Het antwoord is simpel: gewoon, voor de lol. Net zoals iedere hacker, overigens. Ik doe het omdat ik het kan. En ook omdat niemand mij daarvoor ooit verantwoordelijk zal houden. Op internet duik ik onzichtbaar weg in de diepe anonimiteit van de myriaden elektronen die per milliseconde heen en weer vliegen. Er is zelfs in de hele wetenschap nog geen enkele notie van een intelligent elektron dat in staat zou zijn tot de grootse effecten, waar ik mij mee bezig houdt. Eén enkele slimme elektron, hoor ik u denken? Wat kan die nou uitrichten? Ahaa, daar heb ik u! Beste naïeveling, ooit wel eens van de chaostheorie gehoord? Het vlinder effect? Een vlindertje wappert op een Canarisch eiland even met haar vleugeltjes en via een ongelooflijk spel van oorzaak en gevolg leidt dit enkele maanden later tot een gigantische orkaan, die over Florida raast, huizen en wegen vernielt en miljoenen mensen in het ongeluk stort. Zo werkt dat en zo werk ik. Het is echt waanzinnig! Ik vlieg als een minuscule, maar superieure intelligentie wereldwijd door kabels, computers, en zelfs door de lucht om overal waar het mij goeddunkt het startsein te geven voor catastrofale revoluties of lachwekkende situaties. Het hele internet is namelijk zo fragiel als een kaartenhuis van honderden etages hoog. Een klein tikje op de juiste plek is voldoende en het hele kaartenhuis dwarrelt dan naar beneden. Kijk, dat vind ik nou leuk. En wees nou eerlijk, u toch ook? Hebben we niet allemaal een sadistisch trekje, ergens diep verborgen in ons onderbewuste? Stapelde u als kind ook niet allemaal blokjes op elkaar en gaf u dan ook niet een heel klein duwtje tegen het onderste blokje? 

En dan moet u bedenken dat “internet of things” nog grotendeels moet komen. Letterlijk alles waar een computer in past, wasmachines, zelfsturende auto’s, smartphones, bruggen, vliegtuigen, you name it  en wat aan het netwerk gaat hangen, wordt voor mij rechtstreeks bereikbaar. Wat een feest voor een superhacker zoals ik.

Kortom, mocht uw huiscomputer morgen op zwart gaan, of mocht het hele internet plat gaan, of mocht volgende week het hele computersysteem van de belastingdienst op tilt gaan, of mochten er over enkele maanden tientallen atoomrakketten vanuit de silo’s opstijgen, of mocht de Large Hadron Collider bij Geneve tot een apocalyptische ontploffing komen, dan weet u wie aan het werk is geweest. Wilt u daar tegen protesteren? Bij wie wilt u dat doen? En trouwens, wat let mij om uw zelfrijdende auto, waarin u nietsvermoedend een krantje zit te lezen, met een verschrikkelijke knal tegen een boom aan te zetten?  Is dit niet om je dood te lachen?

PS. Mocht u het nog niet begrepen hebben: dit stukje is een fantasie over wat er zou kunnen gebeuren, als het wereldwijde netwerk met al z’n miljarden computers “voor zichzelf begint”  onder leiding van een superieure kunstmatige intelligentie met niet al te ethische programmering.