Gedichten over postmortaal bestaan
Civis Mundi Digitaal #84
door Piet Ransijn
Waar blijven de doden? 2019 04 18 Na lezing van Herman Wolf, Onsterfelijkheid als wijsgerig probleem
Het klinkt wat overdreven
maar de schaduw van de dood
hangt bij tijd en wijlen levensgroot
over het vergankelijke leven
van de mens die zich bewust is
dat zijn leven eindig is
De vraag naar gene zijde
hield ons bezig vanaf oude tijden
Mensen wilden eeuwig leven
Hebben er verhalen aan gegeven
In haast alle ons bekende talen
zijn verklarende verhalen
over weelderige paradijzen
overvloed aan drank en spijzen
waar de zielen van de doden
vrij zijn van de aardse noden
Zonovergoten eilandenrijken
waar zon niet meer zal wijken
voor de winter van het leven
en het einde als gegeven
dat ooit onontkoombaar is
en gepaard gaat met gemis
Het lijken allemaal maar dromen
over wat er ooit kan komen
terwijl slechts één ding zeker is:
Ieder sterven brengt gemis
Geeft een leegte in ons leven
en een hunkering of streven
naar een soort hereniging
met de ziel die overging
Soms herdacht wordt in gebeden
alsof diegene voort kan leven
Een hardnekkig streven is gebleven
om de dood een zin te geven
Als het kon de doden te begroeten
en hen vaker te ontmoeten
Alsof zij na dit aardse leven
toch nog levend zijn gebleven
Eerbiedig op een afstand
in een sprookjesachtig land
waar het zonnevuur blijft gloeien
de bomen tot de hemel groeien
en geen dag en nacht meer is
Omdat daar dit leven over is
en zich misschien voorbereidt
op een leven in de eeuwigheid
vrij van pijn en droefenis
Of misschien een volgend leven
als er wensen zijn gebleven
om op aarde te vervullen
en zich weer in stof te hullen
Dan begint een nieuw bestaan
weer van voren af aan
Want het leven eindigt niet
noch zijn vreugde en verdriet
Zoals alles onder de zon
telkens weer opnieuw begon
Na elke cyclus van het leven
wordt een nieuw begin gegeven
Zoals bloemen die vergaan
in hun zaden verder gaan
die weer nieuwe bloemen geven
in een overvloed van leven
Anders dan het oog dat ziet
eindigt ook een leven niet
In het licht der eeuwigheid
is er geen vergankelijkheid
Ieder leven laat zijn kiemen achter
die op zon en neerslag wachten
om weer te ontspruiten
als het warm wordt buiten
De belofte van het leven
weer vervulling wordt gegeven
Iedere kiem kent een belofte
die hij levend in wil lossen
Om zijn wensen te vervullen
en het leven dan te hullen
in de vreugde van verlichting
vrij van enige verplichting
Als de wensen in dit aards bestaan
voor de tijd van leven zijn voldaan
dan kan te bestemder tijde
onze ziel in vrede overgaan
En zich dan aan gene zijde
weer aan andere taken wijden
in het alomringende licht
dat iedere ziel verlicht* *Vrij naar Johannes 1:9
www.toychamp.be/zonsopgang-in-het-paradijs-1500st
Voeling met de doden 2019 04 10 Na bezoek aan het huis van overleden zwager
Ik heb mij verzoend met de doden
die mij vertroosting boden
Op onvergetelijke ogenblikken
toen we hen aanwezig wisten
lieten zij ons overtuigend weten
nog ergens in vrede te leven
Bij hen is geen gemis en droefenis
zoals dat hier bij ons op aarde is
Het lichaam is daar opgelost
zodat men niet zijn lasten torst
De ziel is daar bevrijd
zodat hij niet meer lijdt
In ons aardse tranendal
lijden mensen overal
Doden willen ons hun vrede geven
en hun liefde voor het eeuwig leven
De herinneringen aan dit leven
dragen doden met zich mede
Bij alle volken leven doden voort
Ook wanneer men niets meer hoort
Soms is er steun vanuit de doden
in tijden van pijnlijke noden
Menigeen betwijfelt hun bestaan
Terwijl men veelal weinig voeling heeft
met de wereld waar de ziel in leeft
Het is een wereld ver van ons vandaan
We leven eigenlijk als blinden
die hun draai niet kunnen vinden
als de persoon is overleden
bij wie we ons geborgen weten
De intimiteit verdween
We voelen ons alleen
Hoewel zij in de geest
niet weg zijn geweest
We waren niet bij machte
hen te vergeten in gedachten
Talloze banden verbinden
met energetische linten
de zielen van geliefden
in ongeziene diepten
Dood en leven door open ogen 2019 04 28
Na kennisneming van De vele gezichten van de dood door Douwe Tiemersma e.a.
Ons onvoltooide leven
wordt door dood omgeven
Mensen sterven overal
Altijd is er wel een sterfgeval
We willen leven met vertier
en leven meestal nu en hier
Wat is de zin van verder leven
als het geen plezier kan geven?
Kijkend vanuit openheid
raakt het leven ballast kwijt
als het door de ogen van God
bekeken en gewogen wordt
Een alomvattende vrede
deelt zich aan ons mede
Openheid een eeuwigheid
tonen zich voorbij de tijd
Vanwaar het onuitputtelijke leven
telkens nieuwe vormen wordt gegeven
Dood is daar een schaduw in de tijd
van een leven in vergankelijkheid
Een gordijn dat mensen scheidt
van het leven in de eeuwigheid
waarin mensen die elkander vonden
op een of andere wijze zijn verbonden
Als het gordijn soms open glijdt
kijken wij soms even in de eeuwigheid
Degenen die ons dierbaar zijn
zijn ons dan nabij alsof ze er nog zijn
Als wij door gordijnen kunnen kijken
voelen wij de droeve sluiers wijken
die de dierbare herinneringen
aan de doden vaak omringen
Want alles wat ooit heeft bestaan
kan niet helemaal verloren gaan
en heeft nog ergens in de tijd
een plekje in de eeuwigheid
Als wij kunnen teruggaan in de tijd
in het perspectief der eeuwigheid
verliest een leven hier op aarde
nooit zijn ooit gedragen waarde
Aan ieder eindig en toekomstig leven
is ergens in de tijd een plaats gegeven
Door de ogen van God is er geen tijd
Zien wij alles in het licht der eeuwigheid
De hele levensgang wordt dan gekend
en niet slechts een voorbij moment
Vanaf de onuitputtelijke bron
waar ieder leven ooit begon
Tot aan zijn uiteindelijke voltooiing
vermoedelijk in vollere ontplooiing
waarin het één wordt in een staat van zijn
in een ondoorgrondelijk bewustzijn
Blijft er meer nog dan herinneringen?
2019 05 09 Na lezen van Douwe Tiemersma, De vele gezichten van de dood en
Bronislaw Malinowski, Baloma; the Spirits of the Dead in the Trobriand Islands
Van degenen die reeds overgingen
bleef een bundel van herinneringen
die hun werkelijk bestaan vervingen
Herinneringen met een eigen werkelijkheid
blijven leven als de tijd verstrijkt
Als niemand hem zich meer kan heugen
verdwijnt een mens uit het geheugen
Als mensen niet meer van een leven weten
een overledene volkomen is vergeten
en een dode niemand meer iets zegt
worden de herinneringen afgelegd
Voor niemand meer een werkelijkheid
Een onbewust verschijnsel in de tijd
De daden die hij heeft tot stand gebracht
werken door en leven voort in het nageslacht
Of iemand daar verantwoordelijkheid voor draagt
was door de eeuwen heen een netelige vraag
waarop geen onomstreden tastbaar antwoord is
De wijzen zeggen dat het goede wordt beloond
en dat geen mens uiteindelijk zijn loon ontloopt
Dus zou een mensenziel nog ergens kunnen zijn
op een voor ons ontoegankelijk terrein
waar hij mogelijk vergelding ondergaat
of zich voor zijn goed gedrag belonen laat
Het leven zou oneerlijk zijn en ongerijmd
en ook de zin van het leven verdwijnt
wanneer er geen gerechtigheid zou zijn
die zich uitstrekt tot een onbekend terrein
voorbij het tijdelijke aardse leven
waar verdiensten levend zijn gebleven
Een leven laat zijn sporen na
Aanwezigheid 2019 01 02
In het huis, de kamer, de garage
staan nog steeds veel tekenen
van zijn vroegere aanwezigheid
die veel voor ons betekenen
In de garage ligt nog een ravage
van de spullen van zijn werk
Het herinnert je nog sterk
aan zijn vroegere aanwezigheid
Het brengt je in verlegenheid
Alsof hij zo kan verder gaan
met zijn vroegere bestaan
Aan alle kanten zijn nog sporen
van de dingen die nog bij hem horen
De blik wordt dan getrokken naar
een soort van smaakvol altaar
met de foto’s uit zijn vroeger leven
waar hij levend lijkt gebleven
Het lijkt alsof hij niet verdween
Zijn ziel is ergens anders heen
Maar overal zijn er nog sporen
van dingen die nog bij hem horen
Overal nog zijn aanwezigheid
die blijft tot in de eeuwigheid
Het voelt nog niet heel ver van hier
De deur erheen staat op een kier
Door die kier het licht der eeuwigheid
als teken van zijn tedere aanwezigheid
Het geeft mij een gevoel van vrede
alsof zijn ziel nog niet is overleden
Alsof hij ons nog iets te zeggen heeft
Dat hij nog ergens verder leeft
Afscheid van mijn beste vriend 2019 04 04
Al heel vroeg in mijn leven
heb ik als kind reeds begrepen
dat je niet op iedereen kunt bouwen
en niet alle mensen kunt vertrouwen
Ook al werd ik door velen omringd
was ik soms eenzaam als kind
Mijn diepere dromen en wensen
gingen voorbij aan veel mensen
We kregen ooit een hond
die mij veelal wel verstond
op de simpele manier
van een argeloos dier
Hij washeel graag bij mij
en maakte mij vaak blij
Hij was mijn beste vriend
en heeft ons trouw gediend
Tot hij ons moest verlaten
want hij ging achter de schapen
en raakte een beetje verblind
door zijn roofdier-instinct
Hij joeg de schapen in de sloot
en de ontreddering was groot
Als we hem op zouden sluiten
kon hij niet meer naar buiten
Dat is geen leven voor zo’n hond
die als dier ons zo nabij stond
Mijn vader heeft hem weggebracht
Navraag heb ik niet getracht
Nadat hij hem weg had gebracht
zei mijn moeder dat hij bleek zag
Wij wilden liever niet weten
of onze hond was overleden
Het viel ook mijn vader zwaar
Dieren waren hem dierbaar
Hij heeft zo vaak in zijn leven
heel veel moeten overgeven
Op het eind van zijn leven
heeft hij zichzelf gegeven
Het ontroerendste moment
dat ik met hem heb gekend
Ik voelde hoe hij overging
aan zijn zijde toen hij ging
Ik zat daar met hem alleen
Voelde hoe zijn ziel verdween
Uit zijn lichaam dat niet meer genas
van een kwaal die hem zou vellen
want hij kon niet meer herstellen
toen hij daar in coma was
We hebben elkaar laten weten
dat we elkaar niet vergeten
en bleven zoveel als we konden
met elkander verbonden
Blijft het wezenlijke voortbestaan? 2019 05 16
Als er geen leven is na de dood
dan is de ontreddering vaak groot
Geen kans meer op gerechtigheid
na een aardgebonden levenstijd
als ons levensperspectief
zich beperkt tot wat je ziet
Onze menselijke ogen
zien echter alleen het grove
De wereld van de materie
is opgebouwd uit energie
Er zijn subtielere lagen
die de grovere dragen
Alles is bezield met energie
In een primitieve visie
heet dat levenskracht
Het geeft de mensen macht
als zij die kunnen hanteren
en geesten kunnen weren
Zielen kunnen wij niet zien
Slechts in een droom misschien
Maar dromen zijn onwerkelijk
en geven een verstoorde kijk
Werkelijk is wat blijft bestaan
en niet meer zal vergaan*
Is het wezenlijke dat we zijn
een kern die is gebleven
die anders dan de schijn
van een voorbijgaand leven
na dit tijdelijk bestaan
nog voort zal kunnen gaan
als wij als ik niet meer bestaan?
*”The unreal has no being
The real never ceases tot be”
Bhagavad Gita, II-16
Als alles verandert, is er toch iets blijvends in hetgeen verandert, dat blijft bestaan.
Zoals water golft in telkens nieuwe golven.