Civis Mundi Digitaal #84
Ik heb in mijn leven veel sporten beoefend, maar helaas nooit rugby – in mijn jonge jaren onbekend in Nederland, ben er hier een grote fan van geworden -, en wielrennen waar ik geen spijt van heb… die bergen, nee! Ik heb gemerkt dat de Giro, la ‘Corsa Rosa’ evenveel of zelfs meer belangstelling trekt dan de Tour de France. Ben benieuwd naar de verrichtingen van Dumoulin, nu hij al – op het moment dat ik dit artikeltje schrijf - door een val het algemeen klassement wel kan vergeten, ook nieuwsgierig naar de onverwoestbare Bauke Mollema. Bij de Tour de France verveel ik mij nogal eens, niet bij deze Italiaanse koers. De Giro is een moeilijker koers dan de Tour de France en ook minder monotoon door de afwezigheid van een équipe Sky die alles controleert. En in de Giro heeft zelfs Sky die vorig jaar Christopher Froome bijstond, onvoldoende mogelijkheden de koers te controleren.
De grote betekenis van de Tour de France heeft in ieder geval twee consequenties: alle ploegen presenteren zich met acht renners in topvorm wat hun helpt de koers te controleren; het prestige bij de eerste tien te eindigen kan de loopbaan van een wielrenner totaal veranderen of is soms voldoende om een sponsor tevreden te stellen. Terwijl de Tour de France gedwongen is te gokken op sprint-étappes om een spectaculaire koers te presenteren, blijft de Giro gokken op ware marathon-berg-étappes met zware cols van meer dan 200 km waar de favorieten zich één tegen één in het laatste uur van de dagkoers terugvinden. De weersverwachting in mei is grilliger dan in juli, vooral boven de 2000 meter, en kan zo ook veel in de war schoppen.
De tendens bij de Tour de France om het aantal kilometers bij tijdritten te verminderen om Engelse plannen te doorkruisen heeft de organisatoren van de Giro ertoe gebracht het tegengestelde te doen. Dit jaar zijn er drie tijdritten in heuvelachtig gebied van in totaal 60 km die Tom Dumoulin als geboren tijdrijder heeft doen besluiten af te zien van de Tour de France en te kiezen voor de Giro.
De wielrenners hebben ook het gevoel in de Giro meer gerespecteerd te worden dan in Frankrijk waar zij een publiek vinden dat in de eerste plaats voor de publiciteitskaravaan komt en ook gevoeliger is voor dopingzaken. Christopher Froome, het vorig jaar toegejuicht in Italië terwijl er een uitsluiting voor hem dreigde, daarna in Frankrijk uitgefloten terwijl hij onschuldig verklaard was, heeft dit gevoel aan den lijve ondervonden. Het respect voor de renners gaat gepaard met ook een verschillend klimaat. De druk van sponsoren, dus de managers van de ploegen, is minder en interviews in de media zijn zeldzamer. De organisatie van de Giro is ook minder op militaire leest geschoeid dan die van de Tour de France. Maar de Italiaanse wielerwedstrijd wordt steeds belangrijker en het is lang niet zeker dat over tien jaar deze charme, deze eenvoud van de Giro nog bestaat. De Franse wielrenner Thibaut Pinot liet weten dat hij « de eenvoud, de authenticiteit, de prachtige decors en de passie » zich altijd zal herinneren. En Hubert Dupont met 11 keer de Giro onderstreepte « de kwaliteit van het eten in welk hotel ook. Nooit een nare verrassing met de pasta: onze belangrijkste brandstof ». Belangrijker dan wellicht op het eerste gezicht lijkt voor de moraal van de renners in een wielerwedstrijd van drie weken met kortere rustpozen dan in de Tour de France.
De praktijk van de organisator van de Giro om renners met geld aan te trekken heeft tijdens het bewind van de directeur van de wedstrijd, Vincenzo Torriani (1949-1989) altijd openlijk plaatsgevonden, maar zou nu niet meer bestaan???? De Tour de France heeft deze praktijk altijd afgewezen. Deze premie kan evenwel nu plaatsvinden door het oppompen van de aan de wielerploegen toegekende kosten op voorwaarde dat ze hun beste wielrenners afvaardigen. Volgens de gespecialiseerde sportmedia zou dit bedrag opgelopen zijn tot zeven cijfers om in 2018 verzekerd te zijn van deelname door Christopher Froome. Misschien kan ook Tom Dumoulin hier wat helderheid verschaffen…