Marine Le Pen en Europa

Civis Mundi Digitaal #85

door Jan de Boer

De Europese verkiezingen hebben in Frankrijk vooral een nationaal karakter: wie komt er bij deze verkiezingen als grootste partij uit de bus? De ‘Republiek en marche’ van de zeer liberale Macron of de extreem-rechtse ‘Rassemblement National‘ (RN), het voormalige Front National, van Marine Le Pen, die elkaar in de peilingen weinig ontlopen. Macron doet er alles aan om Marine Le Pen te verslaan en voert zijn troepen aan. Een toch wat dubieuze rol voor een president die boven de partijen moet staan, maar daartoe mee gedwongen door de kleurloze en weinig enthousiasme opwekkende lijstaanvoerder van de ‘Republiek en Marche’, Nathalie Loiseau. Verliest de ‘Republiek en Marche‘ de Europese verkiezingen, dan is de positie van Macron als president danig verzwakt. Bediend door de beweging van de ‘gilets jaunes’ en gevoed door een sterk protest tegen de politiek van Macron, hoopt de ‘Rassemblement National‘ met als lijstaanvoerder Jordan Bardella in Frankrijk als winnaar uit de bus te komen bij de Europese verkiezingen op 26 mei. De in januari al gelanceerde verkiezingscampagne wordt steeds meer gebruikt als een »referendum anti-Macron ». Politiek links is als gebruikelijk zeer verdeeld - ook een strijd van ego’s - en speelt dus geen rol van betekenis.

Nieuw is dat de extreem-rechtse partij nu ook het Europa zoals het is, aanvalt. De partij wijst op de populistische golf die verscheidene Europese landen treft, wil met zijn bondgenoten het gemeenschaps- functioneren volledig hervormen en zegt daartoe ook in staat te zijn. Na het financieel-politieke theater in het Europese parlement met veroordelingen wegens fraude en misbruik door de parlementaire fractie van het toen nog geheten Front National- fracties van andere partijen hebben hier ook niet altijd schone handen - moet het Europese parlement nu de lanceerbasis voor een « Europa van de volkeren » worden. Dit is een nieuw geluid in een politieke formatie die lange tijd floreerde door een radicale kritiek op de Europese instituties en lofredes op de natie. Dat leverde haar op 25 mei 2014 in Frankrijk de overwinning op bij de Europese verkiezingen waardoor zij met 23 andere ‘frontisten’ in Straatsburg belandde. Werd toen de euro met kracht verworpen, sinds enige maanden predikt Marine Le Pen nu niet langer het verlaten van de euro, keert zich tegen een « Frexit » plaatst zich niet meer in de marge van de Europese constructie, maar nu in het centrum ervan met de ambitie haar in nationalistische zin te veranderen.

Zetelt Marine Le Pen nog in het Europese parlement? Nee. Zijn haar volgelingen een hechte troep gebleven? Nee. Na die historische zege in 2014 slaagde de « Rassemblement National « met veel pijn en moeite erin met de Italiaanse Liga en de Nederlandse PVV van Wilders de groep « Europa van Naties en Vrijheid » (ENF) te vormen. Sindsdien hebben negen parlementariërs van de « Rassemblement National » deze groep verlaten als gevolg van politieke of financiële meningsverschillen. Zijn de resterende parlementariërs trouw en toegewijd? Nee. Zijn ze productief? Nee. Zij hebben, als zij al aanwezig zijn hetgeen eerder uitzondering dan regel is, in het Europese parlement voor geen enkele richtlijn gestemd, zelfs niet op de twee gebieden die nu door Marine Le Pen naar voren worden geschoven: ecologie en immigratie. Wat betreft het terugbrengen van broeikasgassen, duurzame energie of het terugbrengen van vervuiling door auto’s, hun stem was systematisch negatief.

Nog verwonderlijker is dat de RN-parlementariërs ook hun stem niet gegeven hebben aan alle maatregelen inzake de versterking van samenwerking op het gebied van het bestrijden van terrorisme zoals de creatie van het kaartsysteem van luchtvaartreizigers « PNR » (passenger name record). De rechtvaardiging van het steeds weer nee stemmen: de Europese Unie moet zich niet in de plaats stellen van de naties! Deze « logica » heeft de RN- parlementariërs er ook toe gebracht tegen de creatie van een Europees parket belast met de strijd tegen corruptie, BTW-fraudes, verduistering van subsidies ……te stemmen. Je vraagt je dan in gemoede af waarom men dan in het Europese parlement plaats neemt.

Marine Le Pen zegt dat alles in de loop van de volgende zittingsperiode zal veranderen dankzij de steun van haar nieuwe bondgenoten. Zij wijst op haar toenadering met de Italiaan Matteo Salvini, bagatelliseert de weigering van de Hongaar Victor Orban om met haar samen te werken, zwijgt over haar politieke doodverklaring door extreem-rechts in Zweden en Polen die haar een te nauwe band met het Rusland van Poetin verwijten. Als je haar gelooft, is zij met haar vrienden voldoende sterk om een nieuw Europa te bouwen. De daarvoor noodzakelijke hechte samenwerking tussen de extreem-rechtse partijen in het Europese parlement is overigens per definitie uitgesloten door hun verschillende nationalistische belangen. De laatste peilingen geven hun ook niet meer dan 200 van het 751 zetels tellend Europees parlement waar mee ze hooguit hun hinderlijke loopgravengevechten kunnen voortzetten. Nee, de RN-parlementariërs net als hun collega’s van de andere rechts-extremistische partijen bouwen niets in Europa op.

Ook ik vind dat Europa wil het meer zijn dan een ultra-liberale vrije markt die vooral ten goede komt aan de meest-begunstigden, in solidaire zin hervormd moet worden, dat het functioneren van Europa transparanter en democratischer moet worden, het vetorecht afgeschaft moet worden, het (ongecontroleerd) smijten met geld: de waanzinnig dure verplaatsingen tussen Brussel en Straatsburg tot en met de krankzinnig hoge salarissen c.a. van Europese ambtenaren, de wel zeer ruime vergoedingen voor Europese parlementariërs zonder dat daarop enige controle is wat het gebruik ervan betreft, enzovoort, enzovoort, herzien moet worden wil Europa haar geloofwaardigheid behouden. Maar daar hoor je Marine le Pen en haar bondgenoten niet over.