Olympische Spelen in Doha, Qatar: één grote schande

Civis Mundi Digitaal #90

door Jan de Boer

Zoals gevreesd waren de wereldkampioenschappen atletiek, ondanks de fraaie beelden en records, een complete ramp. Allereerst door de klimatologische omstandigheden. De wedstrijden waren al verzet om de verschroeiende hitte van de zomer te vermijden. Maar met een verstikkende hitte en vooral ook met een hoge vochtigheidsgraad van 60 tot 70 procent volgden de wedstrijden elkaar in snel tempo op, ten koste van de gezondheid van de atleten. Zelfs ‘s nachts daalde de thermometer niet tot onder de 45 graden. Op de openingsdag moesten bij de marathon door de hitte 28 vrouwelijke atleten opgeven…

Acht stadions werden gebouwd onder schandalige sociale condities, met het oog op het wereldkampioenschap voetbal dat in 2022 in deze Perzische Golfstaat georganiseerd wordt. Niemand heeft zich het lot van de arbeiders die deze infrastructuren bouwden, vaak ten koste van hun leven, aangetrokken: één dode per dag! Volgens Amnesty International wachten nog honderden harde werkers, zeg maar slaven, al sinds maanden op hun loon en als zij erom vragen worden ze met de regelmaat van de klok het land uitgewezen.

Was het stadion Khalifa de laatste avonden goed gevuld, de meeste wedstrijden vonden plaats voor vrijwel lege tribunes. Een deel van de toeschouwers werd gerekruteerd uit de lokale Oost-Afrikaanse arbeidskrachten, anderen werden betaald om de tribunes op te vullen van het stadion, dat voorzien is van drieduizend luchtverversingsapparaten om de temperatuur te verlagen… Dit accentueert nog eens het waanzinnige karakter van deze wereldkampioenschappen.

Om het imago van de sport nog wat meer in diskrediet te brengen kwamen door onwaarschijnlijke progressie bij sommige atleten vergeleken bij hun vroegere prestaties geruchten van dopinggebruik in omloop. Ook de aankondiging van de schorsing van de bekende trainer Alberto Salazar, die zijn sponsor Nike op de hoogte hield van zijn experimenten, was daarbij een teken aan de wand. Het vermoeden dat bij de toewijzing van deze wereldkampioenschappen door de Internationale Vereniging van Atletiekfederaties (IAAF) geen zuiver spel werd gespeeld is zo groot, dat er in 2016 een juridisch onderzoek is ingesteld inzake corruptie en witwassen. Net als voor de wereldkampioenschappen in 2017 (Londen) en 2021 (Oregon) en voor de Olympische Spelen in Rio de Janeiro (2016) en Tokyo (2020) betreft het onderzoek geldstortingen naar een maatschappij van de zoon van de oud- voorzitter van de IAAF, de Senegalees Lamine Diack.

Doha is een absolute catastrofe. Iedereen ziet het, behalve de voorzitter van de IAAF, Sebastian Coe, die geacht werd na het vertrek van Diack een nieuwe generatie leiders aan te voeren. Maar nee, hij verzekert eenieder dat deze wereldkampioenschappen een absoluut succes zijn. Als destijds een atleet van hoog niveau zou hij toch moeten zien dat hier de financiële en diplomatieke belangen de dienst uitmaken en dat de sporters daaraan opgeofferd worden. De volgende slachtoffers zijn de voetballers die de absurditeit van deze enorme competitie in 2022 in een heel klein steenrijk staatje moeten ondergaan. Wat de wereldkampioenschappen voetbal in 2022 betreft: daarover is ook al een corruptieonderzoek gestart.

Het zou daarom de Nederlandse Voetbalbond sieren om te weigeren aan deze kampioenschappen deel te nemen.