Herfstgedichten
Civis Mundi Digitaal #104
door Piet Ransijn
De verloren zin 2020 11 09
Zijn wij niet ons hele leven
bezig met ons leven zin te geven
met een of andere bezigheid?
Meestal wordt het een verloren strijd
Raken we uiteindelijk niet alles kwijt?
Wat we hebben wordt ons weer ontnomen
als we moe gestreden bij het einde komen
en uiteindelijk een donker gat verschijnt
waar dan alles van het leven in verdwijnt
Alle wensen, alle dromen
wat is ervan terecht gekomen?
De vreugde van het leven
wat is ervan gebleven?
Ooit heb ik een geloof beleden
Later voor een zaak gestreden
zoals velen die zijn overleden
en getracht in vele taken
meestal onverrichter zake
van het leven iets te maken
De zon gaat op, de zon gaat onder
Ogenschijnlijk zonder zin
Wanneer raakt ons hart het wonder?
Zien we er de zin van in?
Bladeren vallen op de aarde
ogenschijnlijk zonder waarde
Hoewel ieder afgevallen blad
ooit een functie heeft gehad
Zullen ze de aarde vruchtbaar maken
als ze deerlijk in ontbinding raken?
En de bomen krijgen later nieuwe loten
want zij groeien ondanks alles onverdroten
Neem een voorbeeld aan de bomen
die daar schijnbaar staan te dromen
en de hemel ook bij lange na niet raken
maar de aarde vruchtbaar maken
Heeft ons leven toch een zin gehad
ook al lijkt het als een vallend blad?
In de symfonie van het leven
is iedere noot van nut gebleken
Ook al lijkt het soms een zinloos streven
komt met elke noot een melodie tot leven
die met al het leven is verweven
als een overbodig lijkend onderdeel
van een ontzagwekkend groot geheel
waarvan wij de zin niet kunnen zien
die er er toch wel is misschien
De zon gaat op, de zon gaat onder
Wanneer raakt ons hart het wonder?
Meestal is het immers heel gewoon
het standaard dagelijks patroon
http://www.mijndagvanvandaag.nl/2019/09/terug-van-weggeweest-het-wad-bij-wierum.html
Terwijl ik naar de wolken zit te kijken
zie ik wolken in de verte wijken
zoals vogels in hun vlucht
in de eindeloze blauwe lucht
Al mijn vurige emoties
en mijn levenslange passies
lijken dan te zijn verdwenen
in een overvolle leegte
waar ik zelf in lijk gebleven
zonder ballast van mijn leven
Eén geworden met de hemel
zijn de wolken in mijn leven
en de vogels in hun vlucht
één geworden met de hemel
in de eindeloze blauwe lucht
Zo ziet het er hier ongeveer uit op sommige plaatsen langs de vaart
De gloed van de volle maan 2019 09 13
Buiten schijnt de volle maan
Een zachte mooie gloed
vult mijn tedere gemoed
We zien haar vaak niet staan
Te druk met ons bestaan
En voor haar zachte gloed
is weinig plaats in ons gemoed
We gaan niet naar haar toe
en blijven druk met ons gedoe
We zien de volle maan
niet aan de hemel staan
Voelen niet haar zachte gloed
in ons vermoeid gemoed
We lopen langs het volle leven
en voelen dit soms slechts even
We hebben nooit genoeg gedaan
Alsof er telkens weer iets moet
Ons leven is niet als de volle maan
die ons met haar stralen kan omarmen
en geeft geen zachte warme gloed
die ons teder kan verwarmen
We zouden anders kunnen leven
door minder dingen na te streven
en gewoon eens stil te staan
in de volheid van de volle maan
Foto Hessel de Jong
Heldere herfstnacht 2020 11 01
De wind waait rond het huis
Het is bepaald geen feestgedruis
Mensen kruipen in hun schulp
en zoeken soms elkanders hulp
Doorgaans leven ze verlaten
door elkaar alleen gelaten
Het is nu eerder donker
en een zacht geflonker
komt bij heldere nachten
het alleen zijn wat verzachten
Ontelbaar vele sterren
begroeten hen van verre
Mensen komen uit hun schulp
en zoeken soms elkanders hulp
Terwijl ze bij de volle maan
gezamenlijk naar buiten gaan
Betoverd door haar charme
zoeken ze elkanders warmte
De kille wind heeft welgezind
zijn windkracht wat gedimd
en streelt verstild en zacht
gezichten met zijn zachte kracht
Een vertederend gedempt geruis
klinkt zachtjes rond het huis
Verdwenen is de kilte
in de deken van de stilte
waarin het hart aanhoudend klopt
en hoopt dat het gehoord wordt
Talloos vele flonkerende sterren
begroeten ons van verre
De stilte van de nacht
heeft de kilte wat verzacht
en het hart zoals verwacht
ongemerkt tot rust gebracht
